این موزه هنری از چهار هرم به هم پیوسته با چهار رأس همپوشانی شده توسط نورمن فاستر و همکارانش برای شهر دَتونگ -چین- طراحی شده . موزه دَتونگ با 32 هزار مترمربع مساحت ، یکی از چهار ساختمان جدید در پلازای فرهنگی خواهد بود که به داخل زمین فرو رفته است . سقف از فولاد کورتن ساخته شده که در طول زمان هوازده می شود در حالی که یک سری از نورگیرها ، نور طبیعی را مستقیم به داخل گالری وارد می کنند . کانون این موزه ، گرند گالری با 37 متر ارتفاع و شعاع 80متر می باشد که فضای مناسبی برای هنرمندان و نمایش آثار هنری آنها با مقیاس بزرگ است . فرم بیرونی ساختمان مانند یک چشم انداز فوران کرده ، متصور میشود که تنها رأس فرم ها از سطح زمین قابل رویت می باشد . پنجره های سقفی هر حجم ، یک بازی پویا از نور و سایه در داخل ایجاد می کند . بازدید کنندگان از طریق یک پله و رمپ که با میدان یکپارچه شده ، به ساختمان دسترسی دارند ؛ توالی رسیدن به نقطه اوج در یک نمای دراماتیک از گرند گالری .

Courtesy of shutterstock.com

On October 23rd, the Walt Disney concert hall, the project that almost never was, will celebrate its ten-year anniversary. Throughout these ten years it has had all manner of transformative power attributed to it. But has it really transformed LA? What would the city have been like if it had never been built? Would it be fundamentally different?

The answer? No.The city wouldn’t even be that different in the immediate vicinity of Grand Avenue.

LA does in fact have a downtown, and in the past ten years it has seen somewhat of a building renaissance and an uptick in gleeful boosterism. But this can’t be attributed to Frank Gehry’s building, no matter how glaringly brilliant it is. After all, the real catalyst for change there was Arata Isozaki’s Museum of Contemporary Art. That’s what got people coming. Even so, for being in the middle of downtown, it’s a relatively sleepy area – like a suburban bedroom community, but with taller buildings.

This is not to say, however, that the concert hall hasn’t done anything for downtown. Like the Museum of Contemporary Art, it has played an important role in drawing the imagination (and cars) of the populace “down” to where they normally wouldn’t think of going. Before the museum it was the Dorothy Chandler Pavilion that was the draw.

The future site of the Walt Disney Concert Hall, c.1967. Image Courtesy of waterandpower.org

If you are from Los Angeles you might even wonder why the concert hall is located where it is. Frank Gehry himself has said that if it had been his decision, he would have sited the Disney on busy Wilshire Boulevard, along Museum Row. He would have put the Museum of Contemporary Art there, too. His logic is based on the notion that Los Angeles, being a linear city that rushes down its boulevards, avenues, and freeways, doesn’t need a downtown. He would have put it where most of the people are and where it’s easy to drive to and park.

Grand Avenue has never functioned like a major thoroughfare. For much of its reach it is one way, running away from the center. If you drive in LA you don’t turn down Grand because it dumps you into this one-way chasm through the congested streets of offices, fast food, and bars. The 110 Freeway dominates just west, flowing around. Grand is often so quiet that is appears forgotten, or perhaps less forgotten than feared (congestion, one-way, expensive parking).

Ostensibly, the Disney is there because it fits into a larger urban scenario whereby Grand is the supposed anchor for the revival of downtown. But this is a relatively old vision for how to revitalize downtown. In reality, the revival is happening elsewhere, on other streets, in other districts, where no landmarks are present. In Los Angeles the landmarks seem to follow rather than catalyze. And though it has many, Los Angeles has never cared for landmarks. It has always loved houses more.

So why is the concert hall really there? Three years before the concert hall opened, Verso published Mike Davis’ polemical rant, “City of Quartz: Excavating the Future in Los Angeles.” In it he states how the concert hall fits into the larger picture of property speculation and downtown development.

As Davis notes, the boards of elite cultural institutions are littered with philanthropic developers and investors, like Eli Broad. They are big players in local political campaigns where each successive wave of office holder, whether for mayor or city council, offers big visions for downtown development. Like MOCA before it, the concert hall has been good for property values along Grand. This explains why the few smallish, low-rise cultural institutions on the Grand Avenue axis (MOCA, Disney, the Dorthy Chandler, and currently under construction, Diller Scofidio + Renfro’s Broad Museum) are surrounded by super tall corporate high-rises. “Culture fertilizes real estate.”

Davis further describes how “L.A. 2000: A City for the Future” (1988) became “the manifesto of a ‘new regionalism’” that hoped to bring mega-developers and the haute intelligentsia together in order to maintain the momentum of development triggered by the 1984 Olympics.  Just four years later, in 1992, construction on Disney hall would commence. 1992 would also see the Los Angeles riots, a reminder that not all was well in the city of the future.

disney parking structure construction. Image Courtesy of Obayashi USA

Even so, Gehry’s original “blooming flower,” the prototype for the building that would instigate the so-called “Bilbao effect,” could not  produce such an effect in the spread-out polyglot city of Los Angeles. Why? Because the Disney does little to enliven the street. It does, somewhat, but not enough. As for the energy of the office towers? It rarely spills out onto the street unless it is for lunch or to go home (a home well outside of downtown). Despite the materialization of LA’s future in the form of the concert hall, Grand Avenue remains an archipelago of solitude and, as Davis describes, a “Potemkin Village” of real estate speculation.

So, ten years in, what is the concert hall to the city? Perhaps that is the crux of the issue. It doesn’t have anything to do with the city, per se. It needn’t be anything more than what it is: a magnificent place to listen to magnificent music—and go to the gift shop.

But, despite this, calls for a new vision for Grand Avenue continue to consider the Disney as key. Once again Frank Gehry is part of the plan—actually a redesign for a project that failed to wow city officials and stalled out. The mega-project is being proposed by mega-developer Related, with philanthropist Eli Broad kicking in funds to support the effort.

Broad said, “I’m convinced with what Frank and Related and others are going to do on Grand Avenue, this is going to be a great tourist attraction and it’s going to bring a great economic benefit to our city.” What history tells us about Grand Avenue, however, is that it is of great economic benefit for a few select individuals rather than the city as a whole. Maybe this time it will be different and the massive scale of this new project will create the critical mass necessary to make Grand a real place. Or it could just end up being another mall.

Perhaps visionaries and investors should cease projecting the ability to transform the city onto singular iconic buildings. But, of course, this would run counter to the logic of culture anchoring development. Will Grand Avenue finally turn around? Most likely not until they make it a two-way, add more trees, bike lanes, and pedestrian amenities. Buildings alone can’t do it, no matter how daring, novel (or expensive) the architecture.

So when it comes to the Disney, and its role in our city, maybe it’s really been here these past ten years to teach us one thing. LA ain’t Bilbao. Fine by me.

Will Gehry’s new mega-design at last remake Grand Avenue? This model shows an older idea of Gehry’s for the Avenue. Image Courtesy of Gehry Partners

For more on the long history of failed efforts to remake Grand Avenue read the book, “Grand Illusion”, based on a research studio conducted at the USC School of Architecture. 

Guy Horton is a writer based in Los Angeles. In addition to authoring “The Indicator”, he is a frequent contributor to The Architect’s Newspaper, Metropolis Magazine, The Atlantic Cities, and The Huffington Post. He has also written for Architectural Record, GOOD Magazine, and Architect Magazine. You can hear Guy on the radio and podcast as guest host for the show DnA: Design & Architecture on 89.9 FM KCRW out of Los Angeles. Follow Guy on Twitter @GuyHorton.

Image of Walt Disney Concert Hall courtesy of shutterstock.com

موزه ها را به شكلهای گوناگون طبقه بندی كرده اند:

موزه های تاریخ و باستان شناسی

موزه های فضای باز

موزه های مردم شناسی

كاخ موزه ها

موزه های علوم و تاریخ طبیعی

موزه های منطقه ای (محلی)

موزه های سیار (گردشی)

پارك موزه ها

موزه های سلاح (نظامی)

موزه های اندیشمندان  (خانه هنرمندان)

طبقه بندی عملکردی موزه ها (کاربرد) :

1. آثار علمی و فضایی (موزه های علوم و فنون)

2. اکوموزه

3. موزه های هنری و نمایشی

4. موزه های باستانی و تاریخی

5. موزه های مردم شناسی (مفاخر و مشاهیر، آداب و رسوم و ...)

حتما شنیده‌اید که در بیان بدبینی و خوش‌بینی و پیش‌باورهای ذهنی افراد از تعبیر عینک به چشم زدن و دنیا را به رنگی خاص مشاهده کردن استفاده می‌کنند. یا مثلا شاید تجربه زدن عینکی دودی یا رنگی به چشم داشته باشید. دیدن جهان پیرامون به رنگی تشدید‌یافته خارج از رنگ واقعیت محسوس، به طور جدی بر احساس ما نسبت به محیط پیرامون موثر است. رنگ‌ها با خودشان حال و هوا و حس و حتی گاهی مفاهیمی ذهنی به همراه دارند. دیدن آسمانی سرخ با دیدن آسمان آبی پرکنتراست دو احساس مختلف را نسبت به طبیعت در ما ایجاد می‌کند.

این تفاوت در شناخت، دست‌مایه ایده‌ای جالب در طراحی یک فضای شهری آیکونیک در دانمارک شده است. اولفور الیاسون با طراحی راه‌رویی دایره‌ای با محیط یک و نیم کیلومتر که جداره‌های آن هر صد و پنجاه‌‌ متر یک بار با رنگی خاص شیشه‌ شده‌اند، تجربه‌ی درکی پانوراما و ۳۶۰ درجه از شهر اما در رنگ‌های متفاوت و حال و هوای مختلف به شهروندان داده است.

شما در رینگی در بالای یک ساختمان بلند به راحتی می‌توانید تمام پهنه‌ی شهر را ببینید اما هر سکانس از افق شهری با یک رنگ خاص دیده می‌شود و تبدیل رنگ‌ها به هم نیز با روشی پیوسته و بدون اختلاف فاحش رنگی طراحی شده است.

موزه دالیان شل به عنوان یک ساختمان منحصر به فرد،توسط معماران و طراحان بسیار خلاقانه طراحی شده است.این موزه خانه بیش از ۵،۰۰۰ انواع پوستر های گرانبها از سراسر جهان است.

در واقع ساختمان توسط پوسته های متعدد است که همپوشانی با یکدیگر به دنبال چشمگیری با هم بودن و فقط نمادی از آنچه نهفته است زیر سقف پوشیده شده است. این موزه منحصر به فرد در استان دالیان چین واقع شده است و بیش از ۱۸،۰۰۰ متر مربع از زمین را پوشش می دهد.خارج از ساختمان به طور عمده از شیشه و فولاد ضد زنگ ساخته شده است.

تالار مشاهیر و موزهٔ راک اند رول (به انگلیسی: Rock and Roll Hall of Fame and Museum )، نام موزه‌ای است که در سواحل رودخانهٔ ای‌اری در مرکز کلیولند اوهایوی ایالات متحده قرار دارد و به ثبت پیشینهٔ چندی از مشهورترین و تاثیرگذارترین هنرمندان، تهیه‌کنندگان و سایر افرادی که به طریقی مهم صنعت موسیقی را تحت تاثیر قرار داده‌اند اختصاص داده شده است؛ خصوصاً در زمینهٔ راک اند رول.

طراح و معمار این بنا آی ام پی است.
هر ساله تنی چند از هنرمندان در یک مراسم معارفه به عضویت این تالار درمی‌آیند؛ با این پیشینهٔ تاریخی که که این مراسم در هتل والدورف استوریا در شهر نیویورک برگزار می‌شد. اولین گروه پذیرفته‌شدگان در ۲۳ ژانویه ۱۹۸۶ به عضویت این مکان درآمدند؛ که شامل چاک بری، جیمز براون، ری چارلز، سم کوک، فتس دامینو، اورلی برادرز، بادی هالی، جری لی لویس، لیتل ریچارد و سلطان راک اند رول الویس پریسلی بودند.

در حال حاضر، گروه‌ها یا مستقل‌ها بعد از گذشت ۲۵ سال از اولین عرضهٔ آثارشان واجد شرایط می‌شوند. نامزدها می‌بایست تاثیرها و اهمیتی قابل اثبات در طی پیشینهٔ راک اند رول داشته باشند. چهار رده شناخته شده است: اجراکننده‌ها، غیر اجراکننده‌ها، تاثیرهای اولیه و از سال ۲۰۰۰، ”سایدمن‌ها” با آغازی در سال ۲۰۰۹، مراسم معارفهٔ سالانه بر یک مبنای چرخشی به کلیولند تغییر مکان خواهد یافت، احتمالاً هر سه سال یک‌بار.

اجراکننده‌ها (به انگلیسی: Performers) شامل خوانندگان و نوازندگان می‌شوند.

یک گروه نامزدگزینی متشکل ار تاریخ‌دانان موسیقی، نام‌های ردهٔ اجراکنندگان را انتخاب می‌کنند که بعد از آن از طریق نزدیک به ۱۰۰۰ متخصص شامل تحصیل‌کرده‌های دانشگاهی، روزنامه‌نگاران، تهیه‌کنندگان و سایر تجارب صنعت موسیقی رای‌گیری می‌شوند. اجراکنندگان دریافت‌کنندهٔ بیشترین تعداد آرا و بالاتر از ۵۰٪ برای معرفه انتخاب می‌شوند؛ هر سال در حدود پنج یا شش نامزد به این موفقیت می‌رسند.

http://www.atlasy.ir

موزه عالی هنر آتلانتا، در جنوب شرقی ایالات متحده آمریکا واقع شده است. این موزه توسط رنزو پیانو، طراحی شده است. در این موزه، 11000 هزار قطعه هنری نگهداری می شود.

در سال 1990، مدیران موزه تصمیم گرفتند که مجموعه ای از گالری ها را، با این خصوصیت که، نور طبیعی منبع اصلی روشنایی باشد، به موزه اضافه کنند. در نتیجه از رنزو پیانو دعوت شد تا طراحی دوساختمان جدید موزه، یک رستوران و یک ساختمان اداری را بر عهده بگیرد.

نور روز منبع اصلی روشنایی در طبقات بالایی دو ساختمان جدید موزه است. از آنجا که نمایش آثار هنری در نور روز( بیشترین زمان ساعت کاری موزه) از خواسته های کارفرما بود، تیم پروژه باید برای آن، راه حل های عملی ارائه می کرد.



طراحان می بایست، نگرانی مدیران موزه در خصوص نگهداری و حفاظت از اشیاء را هم در نظر می گرفتند، چرا که نور مستقیم خورشید به دلیل پرتوهای ماورای بنفش، نباید وارد گالری ها شود. در ابتدا، استفاده از اجزای متحرک، مثل نوعی لوورهای موتوذدار مطرح شد.

اما رویکرد غیر فعال بیشتر مورد توجه بود. در این مورد، دو عامل نگهداری و تنظیم پذیری، نقش محوری داشتند. سیستم های غیرفعال، که قطعات متحرک ندارند، نسبت به سیستم های فعال، به نگهداری کمتری نیاز دارند.



 اما در سیستم های غیر فعال، تنظیم روشنایی طبیعی در محیط داخلی دشوارتر است.

در اینجا رنزو پیانو از تجربه پروژه مرکز "نَشِر اسکاپچر" بهره گرفت. در آنجا 500 هزار قطعه آلومینیومی در بالای سقف شیشه ای و گنبدی شکل به کار گرفته شده است تا نور روز را به درون گالری ها هدایت کنند و هم زمان، پرده ای خورشیدی بسازند.



در آتلانتا این روش دوباره بررسی و از لحاظ تکنیکی تصحیح شد تا سیستم کنترل نور روز، اصلاح و ارتقاء یابد. برای بررسی گزینه های ممکن، ابتدا پیش طرح ها و مدل های مقوایی ساخته شد، سرانجام تیم طراحی بر سه گزینه متمرکز شد.

آن ها برای اندازه گیری شدت روشنایی نور روز در فضای داخلی، سلول های نوری کوچکی بر روی دیوارها و کف ماکت نصب کردند و این سلول ها به یک دستگاه اندازه گیری متصل شد. یک مدل 15*5 متری با شبکه ای 4*10 از بادبان ها مجهز شد.



 این مدل علاوه بر بادبان ها، تمام اجزای سیستم غیرفعال سقف را هم شامل می شد. سیستمی که از سه لایه تشکیل می شد: بادبان ها، شامل پانل هایی منحنی از جنس آلومینیوم و به رنگ سفید که رو به شمال هستند، لایه بالایی را تشکیل می دهند.

شکل خاص این بادبان ها، مانع از ورود نور مستقیم خورشید به درون گالری ها می شوند و فقط به نور منعکس شده ی خورشید اجازه ورود می دهند. لایه دومِ این سیستم، نورگیرهای دایره ای است که نیمه شمالی بادبان ها را به صورت مورب بریده است.



 در این نورگیرها، برای افزایش نمودِ رنگِ آثار هنری، از شیشه کم آهن استفاده شد و برای محدودکردن عبور پرتوهای ماورای بنفش به درون گالری ها، در بین لایه های شیشه نورگیر، PVB به کار رفت و بالاخره زیرنماها، اجزایی لوله ای شکل به عمق یک و نیم متر که از نوعی فایبرگلاس تقویت شده ساخته شده.

این لایه، آخرین عضو انتشار نور در این سیستم است و سقف داخلی گالری را شکل می دهد. این اجزا علاوه بر قابلیت عملکردی بسیار بالا، سقفی تزئینی را شکل می دهد که ظاهری غیرمعمول دارد. پانل های آلومینیومی منحنی در که روی بام نصب می شوند، سایبانی برای نورگیرهای سقفی می سازند.



بادبان هایی که در بالای بیشتر نورگیرهای سقفی است، با دقت زیاد، چنان طراحی شدند که به طور کلی از تابش نور خورشید به درون گالری ها جلوگیری کنند. با در نطر گرفتن جنبه های زیبایی شناسی، دستیابی به هندسه مطلوب سایه اندازی در نورگیرهای زیر پانلِ انتقال ممکن نبود.

بنابر این به سایه مکملی نیاز بود تا مانع ورو نور خورشید از جبهه های شمالی و جنوبی ساختمان شود. در این مکان ها یک مدل لعابی برای شیشه نورگیر سقفی ساخته شد تا مانع عبور نور خورشید ظهر تابستان به داخل گالری ها شود.



تحلیل این مدل لعابی ثابت کرد که با حذف تمام پرتوهای خورشید، بیشترین حجم نور از این نورگیرها عبور می کند. روشنایی الکتریکی در این موزه، به وسیله دو ریل مدار روشنایی تامین شده که به صورت خطی در فاصله 20/1 متری هم امتداد یافته و از پایین، بین نورگیرها نصب شده اند. این چیدمان، بیشترین انعطاف پذیری و بهترین زوایای روشنایی مصنوعی را تأمین می کند.

مدیران موزه می گویند که استفاده از نور روز، تا 80% در بودجه سالیانه موزه صرفه جویی می کند. این پروژه تاکنون موفق به دریافت چندین جایزه بین المللی شده است و جایزه پایداری IALD را نیز دریافت کرده است.




 

منبع: سایت خبری / تحلیلی معماری نیوز

دفتر معماری فرآیند بنیان موفق شد تا یکی از پنج جایزه (Honorable Mention) مرحله نخست مسابقه بین المللی طراحی موزه هنر تایوان (New Taipei City Museum Of Art) را کسب کند. تیم طراحی شامل جعفر بزاز، آرش پور اسماعیل و کمال یوسف پور و همکار طراحی، هاله عارفی می باشد. این مسابقه در سال 2011 و توسط شهرداری شهر نیوتایپه برگزار شد.

ساختار کلی طرح پیشنهادی این گروه عبارت است از یک مکعب مستطیل بزرگ در یک میدان شهری. فضای داخلی این حجم معلق که به صورت کاملا یکپارچه و پیوسته، بدون تقسیم‌بندی رایج بنا به چند طبقه مشخص طراحی شده، دربردارنده چندین گالری متحرک (Moving Galleries) است که تعدادی از آنها در جهت افقی، به چپ و راست، حرکت می‌کنند و تعدادی دیگر در جهت عمودی، به بالا و پایین.



 گالری‌های متحرک موزه، حتی این قابلیت را هم دارند که در ادامه مسیرهای حرکتی خود، از بدنه اصلی ساختمان، در چهار نمای اصلی و نمای پنجم (پشت بام)، عبور کنند و وارد فضای شهری شوند. گالری‌های متحرک موزه که دیواره بیرونی آنها نیز قابلیت نمایش و ارائه آثار هنری را دارد، با توجه به ویژگی‌های حرکتی خود، یک فضای پویا (Dynamic Space)، هم در داخل موزه و هم در بیرون آن، خلق می‌کنند که ساختار آن تابع مسیر حرکت گالری‌ها بوده و در نتیجه در هر لحظه از زمان تغییر می‌کند.



 بدین‌ترتیب، شهروندان در هر بار گذشتن از کنار ساختمان موزه، شاهد نمای متفاوتی از آن خواهند بود و بازدیدکنندگان نیز در هر بار بازدید از موزه، فضاهای متفاوتی را در داخل آن تجربه خواهند کرد، تجربه‌ای که با توجه به ساختار و رویدادهای متنوع فضا و توقف‌ها و حرکت‌های پی‌درپی گالری‌ها، از ماهیتی نمایشی و سینمایی برخوردار خواهد بود.


















 

منبع: سایت خبری / تحلیلی معماری نیوز

موزه ریورساید، توسط گروه معماری زاها حدید در گلاسکو، اسکاتلند، انگلستان، طراحی و اجرا شده است.

این پروژه، یک موزه حمل و نقل تصویری بر روی رودخانه کلاید، در مرکز توسعه بندر گلاسکو قرار دارد. موزه ریورساید، در حال حاضر، دومین جاذبه آزاد ملی اسکاتلند به شمار می رود.

موزه جدید ترابری گلاسکو، طراحی شده توسط زاها حدید و برنده جایزه پریتکرز، در محل تلاقی رودخانه های کلاید و کِلوین، در مرکز صنعت کشتی سازی قدیمی قرار دارد.

 ساختمان از یک طرح عالی و چشمگیر با تمایل در جهت تقویت دسترسی و گنجایش بالا ترکیب می شود و به خوبی یک فضای انعطاف پذیر برای نشان دادن و در معرض دید قرار دادن محوطه های بیشتر را فراهم می کند. در مرکز موزه که فضایی وسیع است، فضای باز توسط سازه با ستون های آزاد در دیوار و سقف ترکیب شده پوشانده می شود.



بخشهای بیرونی در طرف دیگر فضای مرکزی که شکل پیله دار ساختمان را می سازد، شامل فضاهایی همانند جعبه سیاه قرار داده شده جهت ایجاد تعادل میان جریان باز، با یک حس بقا و استمرار می باشد.

روشنایی های سقف، راه حلی مناسب برای تأمین نور می باشد و با ارائه روشنایی، پروژکتورهای نصب شده روی دیوار از اثر بخشی و کارایی بالایی برخوردار می شود.

هر دو ارتفاع جلو و عقب ساختمان، جهت برخورداری از یک نمای واضح قابل انبساط با یک پیشامدگی بزرگ برای کم کردن تابش خورشیدی به داخل ساختمان، طراحی شده است.



 ارتفاع عقبی منظره بالا و پایین مشرف به رودخانه کلاید را فراهم می کند. یک مشخصه بارز و کلیدی، سقف تماشایی منحنی فلزی شکل و پیله دار مانند می باشد که یک سیستم گرمایش و سرمایش با انرژی پایین در درون ساختار ساختمان قرار گرفته است.

سازه ی سقف به طور کلی شامل فرمیZ شکل در پلان وجرزهایی سازه ای در دو انتهاست که نه تنها نگهدارنده ی سقف است بلکه اجازه می دهد تا بدنه های لعاب دار انتهایی هم بدون هیچ گونه نیازی به اجزای کمکی نگه داشته شود.



در برش، سقف مجموعه ای پیوسته از برآمدگی ها و فرورفتگی هایی است که همیشه در ارتفاع وپهنا ازاین دیوار کناری به آن یکی در حال نوسان است با هیچ دو خطی از لنگه های خرپا؛ که هندسه وار مشابه یکدیگر وجود داشته باشند.



زاها حدید در باره ی این کار می گوید: "تاریخ گلاسگو با تاریخ رودخانه ی کلاید عمیقا پیوند خورده است و بازخورد آن ها طراحی موزه را شکل داده است.من قصد داشتم، ساختمان انعکاس ارزش و اعتبارموقعیتش باشد و با کرکسیون های برجسته ی خود،نمایشی الهامی وابتکاری را عرضه کند.



این طرح شناور ادامه دهنده ی مهندسی قوی سنتی شهر گلاسگو است. پیمانکار اصلی(شرکتBAM)،حجم اصلی ساختمان را با به کار بردن 2500 تن استیل در سقف ساخت که بدون نیاز به ستون های باربر خارجی کار می کند و به عنوان چالش برانگیزترین شاهکارمهندسی امروز در انگلستان شناخته شده است.



موج های بیرونی یا چین خوردگی ها با جادادن سرویس های کمکی و جعبه ی سیاه نمایشگاه ها محصور شده است.این سیستم فضای اصلی بین ردیف هارا مستقل و آزاد نگه می دارد وبا این کار بهترین انعطاف پذیری قضایی را به کلکسیون های جهانی نمایشگاه های موزه می دهد.

هنگامی که بازدید کننندگان درمیان موزه ازاین نمایشگاه به آن نمایشگاه حرکت می کنند آرام آرام مفهوم فضای بافت خارجی را می سازند.طرح به شکل یک حرکت مقطعی درآمده است که در دوسوی متضاد گشوده است و پوشش سقف هم یک حرکت خطی کج و معوج را ایجاد کرده است.

این نمای برش عرضی شکل را می توان در قامت منظر شهری مشخص ونوعی تعامل با موج های شکل گرفته بر سطح آب دانست. موزه بیش از 3000 نمایشگاه را در خود جای می دهد ؛ به همراه بیش از 150 نمایش ، گویای قصه هایی از مردمی است که سازنده ی دوران برپایی رودخانه ی کلاید هستند. مردمی که در دنیا سفر کردند ودرکتاب ها از ویژگی های بی همتای این منطقه بسیار سخن گفته اند.



















 

منبع: سایت خبری / تحلیلی معماری نیوز

دفتر برنامه ریزی شهری هنگژو، گروه معماری MVRDV را به عنوان برنده مسابقه بین المللی طراحی موزه طنز و انیمیشن انتخاب کرد.

 این موزه در فضایی به مساحت 30000 متر مربع واقع شده است. موزه طنز و انیمیشن از هشت بالن غول آسا تشکیل شده است که هر کدام از این بالن ها، عملکرد و کاربرد متفاوتی دارد. قسمتی از این موزه به نمایش آثار انیمیشن و طنز اختصاص دارد. همچنین یک نمایشگاه دائمی در بیرون از موزه و در فضایی مارپیچ تعبیه شده است. این فضای مارپیچ، موزه طنز و انیمیشن را به کتابخانه جامع کتب کمدی و طنز و همچنین 3 آتریوم بزرگ مرتبط می کند.

 در بیرون مجموعه موزه، فضایی به مساحت 17000 متر مربع به پارک و مجتمع تفریحی اختصاص داده شده است، در این بخش، فضایی برای قایقرانی نیز در نظر گرفته شده است.



 عملیات احداث این پروژه تا سال 2012 ادامه خواهد داشت و طبق پیش بینی های صورت گرفته، بودجه ای حدود 92 میلیون پوند نیز برای این موزه هزینه خواهد شد. در این مجموعه عظیم، 3 سالن سینما و تئاتر با 111 صندلی نیز طراحی شده است تا در مجموع تمام نیازهای مخاطب در محیط پاسخ داده شود.




 

منبع: سایت خبری / تحلیلی معماری نیوز

موزه هنر یومینجان توسط گروه معماری "پی زو" طراحی و در شهر سیچوان کشور چین و در کنار رودخانه زیبای "شی هنگ" واقع شده است.
در طراحی سازه این موزه، از سنگریزه های داخل رودخانه و همچنین فرم طبیعت الگوبرداری شده است. فرم اصلی معماری در این سازه، فرم ارگانیک است و سعی شده که به نوعی به ارتباط بین انسان و طبیعت اشاره شود.

ترکیب تکنولوژی و طبیعت، رویا و واقعیت و انتقال حس آرامش که با استفاده از رنگ سفید در تمام بدنه و طراحی داخلی موزه انجام شده است، از ویژگی های خاص این بنا است.

متریال اصلی در این سازه، یک نوع فلز بسیار سبک است.

انتقال نور از محیط بیرون به داخل توسط حفره های منظم دایره ای انجام می شود. ترکیب نور و رنگ سفید، فضای بسیار دل انگیزی را در این سازه ایجاد می کند.












 

منبع: معماری نیوز

دیلر¹ ، اسکافیدو² و رنفرو³ موزه ای مدرن را در شهر ریو دوژانیرو⁴ ی برزیل طراحی كرده اند. این پروژه در سال 2011 به اتمام خواهد رسید. مصاحبه ویدیویی ریکاردو اسکوفیدو ، الیزابت دیلر و چارلز رنفرو در رابطه با طرح معماری این موزه موجود است.

روبرتو بورله مارکس طراحی معماری این موزه را با الهام گیری از فضای ساحلی کوپاکابانا⁵ ، خط ساحلی ، مناظر کوهستانی اطراف و گردشگاه های زیبای ساحلی آن انجام داده است.

ساختمان این موزه نیز در این منطقه گردشگاهی و در مسیر بلواری مستقیم و جدید واقع شده كه در آن به تدریج محوطه هایی سربسته و باز و شعبه هایی از گالری ها، اجرای برنامه های آموزشی، و مكان هایی برای استراحت و سرگرمی افراد به چشم می خورد.

این بلوارتفریحی به خیابانی منتهی می شود كه ساختمانهای آن محل برگزاری برنامه های تفریحی است. ساختمان این موزه مكانی برای مشاهده شهراز منظری جدید است. تصویر پانورامایی آن قبلا در هتل ها و رستورانها در معرض دید گردشگران قرار داشت، هم اكنون شاید بدلیل رعایت مسائل امنیتی، نمایش تصویرمركزی موزه برای بسیاری از ساکنین ممنوع است .


 

معماری نیوز

کارفرما: Burnham Plan Centennial
معمار: زاها حدید
معمار داخلی: Thomas Roszak
مهندس سازه: Rockey Structures
روشنایی و برق: Tracey Dear

اختصاصی معماری نیوز: طرح ارائه شده توسط دانیل برنهام برای شهر شیکاگو از اهمیت خاصی برخوردار است و به تازگی مطلع شدیم که وی یکی از عوامل طرح شیکاگو ـ طرح برنهام ـ است که منطقه مرکزی شیکاگو را در سال 1909 بازسازی کرده و مجدداً شکل داد.

پیش از برگزاری جشن صدسالگی این طرح، چندین مسابقه نظیر مسابقه Union Station 2020 و مسابقه یادبود برنهام برگزار شد. همچنین دو عمارت کلاه‌فرنگی توسط استودیو UN و زاها حدید به طور موقت در پارک Milleniumدایر شدند. این عمارت‌ها در 31 اکتبر 2009 برای بازدید عموم افتتاح خواهد شد.

عمارت کلاه‌فرنگی گروه معماری زاها حدید، جنبه‌های رسمی را با برنامه‌ریزی تاریخی شهری برنهام ادغام می‌کند.

قرارگیری سازه‌های سه‌بعدی بر روی یکدیگر با اشکال نهان طرح برنهام پوشیده شده‌ و درون ساختمان را به گونه‌ای احاطه کرده که فرمی پویا ایجاد شده است.

گرامیداشت صدمین سالگرد طرح برنهام به صورت جشنی برای برنامه‌های پررنگ و رویاهای بزرگ طرح رویایی شیکاگویدانیل برنهام برگزار می‌شود. این جشن در مورد بازآفرینی و توسعه مقیاس نقشه شهری و استقبال از آینده‌ای با ایده‌ها و تکنولوژی‌های نو و مبتکرانه است. این سازه با قطر طرح اوایل قرن بیستم برنهام شیکاگو هم تراز است و سپس با پوششی پارچه مانند با استفاده از تکنیک‌های پوششی قرن بیست و یکم سطح آن پوشیده شد تا شکلی سیال به خود بگیرد.

پوشش سطح سازه از مواد هم سنتی و هم با تکنولوژی پیشرفته می‌باشد که شکل آن رابطه‌ای مستقیم با نیروهای اعمال شده بر روی آن دارد که در نهایتشکل هندسی زیبایی ایجاد کرده است.

معماری نیوز: چشم انداز اطراف روستای Hinzert چکامه است از زندگی روستایی در آلمان که با تپه های کم ارتفاع و اراضی کشاورزی تشخص یافته است.
هیچ اثری مبنی بر کاربری آن بین سال های 1939 تا 1945 یافت نشده است. در سال 1945 این محل اردوگاه ویژه زندانیان سیاسی از بیش از 20 کشور مختلف جهان بوده است.

در این پروژه برنده جایزه ، معماران Hoefer Lorch و Hirsch تغییر شکل سیاسی و ارضی را مورد سوال قرار داده بودند.

یک مرکز اسناد شامل آرشیو، کتابخانه پژوهش و فضاهای نمایشگاه و سمینار است. این معماران که در جامعه بین المللی به خاطر طراحی کنیسه هایشان در Dresden شناخته شده اند، در این پروژه نیز تمایلات خاصشان را در ارتباط بین راهبردهای مادی و پتانسیل های مفهومی دنبال کرده اند.

معماران یک پروژه غیر متعارف طراحی کرده اند که راهبردهای شهودی و منطقی توسعه را به طور یکپارچه ادغام کرده است.

سازه ای به طول 43 متر شیبی ملایم ایجاد می کند که از 2 تا 7 متر ارتفاع می یابد. سازه یکپارچه سقف و نما از بیش از 3000 صفحه مثلثی شکل متفاوت که از جنس فولاد Corten 12 میلیمتری هستند،تشکیل شده است.

این قطعات در کارگاه جوش داده شده اند تا 12 عنصر بزرگ را شکل دهند و سپس در محل سایت مونتاژ شوند.

زوایای بین هرکدام از پنل ها محاسبه شد تا اطمینان حاصل شود این اجزاء برای رسیدن به ارتفاع سازه مناسب هستند و در نهایت فرم صلبی را از صفحات تا شده تشکیل می دهند.پوسته ی قرمز و قهوه ای رنگ، یک فضای نمایشگاهی طویل ، یک اتاق سمینار،یک کتابخانه،آرشیو و دفاتر را در خود جای می دهندو در عین حال با خطوطشان تاثیر دیدن یک واحد فضایی منفرد را بر چشم می گذارند.

روند طراحی از درون به بیرون رشد یافته است.در اطراف نمایشگاه مرکزی،فضای آرشیو همراه با یک سری پاکت ها که محتوی واحد های آرشیو هستند وجود دارند.

نمایشگاه های بزرگ و فضاهای کوچک برای تحقیق،حجم را به سمت بیرون و محیط اطراف سوق می دهند.مانند پناهگاهی که مواد و آثار باستانی را حفظ می کند،مرکز اسناد یک ساختمان درونگراست که تنها به چسم انداز سمت دره گشوده شده است.

این گشودگی موقعیت دقیق بنا را در منظر معنا می کند و دیدگاه دقیقی را شرح می دهد:یک حرکت متقابل از عکاسی تاریخی تا پرسپکتیو معاصر.

پوسته درونی شامل صفحات مثلثی شکل از تخته سه لای درخت غان است که عکس ها و نوشته ها به وسیله فرایند چاپ مستقیم بر روی آن حک شده اند.اسناد به ساختمان الحاق نشده اند بلکه مستقیما به آن پیوند یافته اند.مانند نوعی از نقاشی دیواری معاصر.

عایق کردن مرکز اسناد با سطوح داخلی چوبی از صفحات استیل بیرون بنا و همتراز کردن پنجره های مثلثی با پوسته بیرونی به گونه ای که بدون قاب و قابل باز و بسته شدن باشند ،نیازمند ساختن نمونه های خاص اولیه از بنا بوده است.



















 

منبع: سایت خبری معماری نیوز - ترجمه هدیه قائم